Karasjok, Noorwegen, woensdag 22 juli 2015

Een bekend stuk om te rijden, de eerste pakweg 70 kilometer van de route vandaag. We rijden weer verder naar het noorden en passeren daarbij de berengrot en Lake Inari. We hebben de action cam maar weer snel achter de voorruit van de Toyota gehangen, want we weten inmiddels uit ervaring dat de kans bestaat dat je op dit stuk, volgens de vakantieboekjes één van de mooiste routes van Finland, het nodige wild kunt zien. En ook nu komen we weer niet bedrogen uit. De camera legt al gauw weer een aantal mooie exemplaren van die vaak voorkomende rendieren vast. Ook een aantal kleine vogels zien we voor de auto passeren, maar helaas…..weer geen eland. Wellicht dat we later deze vakantie meer geluk hebben?

Na het bekende stuk vervolgen we onze route naar het einddoel van vandaag, de plaats Karasjok even over de grens in Noorwegen. De route is wederom erg bosrijk, maar gaandeweg lijken de bomen wat kleiner te worden en komen af en toe ook wat vlakkere stukken, vaak in de vorm van vennen, voorbij. Zodra we echter de grens met Noorwegen passeren, en ons horloge weer gelijk mogen zetten met Nederland, verandert het landschap wel ineens. Plotseling duiken weilanden op met boerderijen en rivieren met, …..zien we dat nu goed….ja, dat zien we goed….., zandstranden. Nou ja, stranden, rivierbeddingen van zand is misschien een betere omschrijving. Ook de huizen in Noorwegen zijn qua bouwstijl vrij goed te onderscheiden van de huizen in Finland. Gek hoe zo’n grens niet alleen op een kaart, maar toch ook “in het echte leven” een grens blijkt te zijn.

Na een kilometer of 10 à 15 in Noorwegen te hebben gereden zijn we al aangekomen in Karasjok. Het is het begin van de middag en dat komt goed uit, want in Karasjok staan ook weer een aantal plaatsen en bezienswaardigheden op de nominatie om door ons bezocht te worden. We beginnen met het Samipark, dat pal naast ons hotel blijkt te liggen. Het park is in feite een openluchtmuseum, waar diverse gebouwen van de Sami (het voorheen nomadische volk, dat al sinds mensenheugnis de meest noordelijk contreien van Europa bewoont) zijn nagemaakt. Diverse soorten tenten en hutten kun je hier bekijken. Daarnaast kun je hier ook gebruiksvoorwerpen en andere bouwwerken behalve de tenten en hutten bewonderen. In veel tenten brandt overigens een vuurtje, waardoor wij al snel die typische houtkachelgeur in onze kleren hebben hangen. Bij het park is ook een groot gebouw te vinden waarin je, behalve uiteraard weer de nodige souvenir en prullariawinkeltjes, ook een aantal films kunt bekijken. In de film wordt uitgelegd hoe de wereld er door de ogen van de Sami uitziet. Wist je bijvoorbeeld dat de Sami geloven (of geloofden?) dat het licht uit iemands ogen, wanneer die persoon sterft, wordt opgenomen in het noorderlicht? Deze en andere weetjes kom je te weten, wanneer je een volledig geautomatiseerde show krijgt, verspreid over een 2-tal films en bijbehorende zalen. Is de eerste film klaar, dan wordt je via automatisch deuren doorgesluist naar zaal 2 waar de eigenlijke hoofdfilm, inclusief een aantal mooie “special effects” te zien is. Na een half uur in totaal sta je, een mooie ervaring rijker, weer buiten.

Nadat we het, in zijn geheel niet zo grote, Samipark hebben bekeken, checken we in bij ons hotel. Het hotel ziet er van buitenaf wel heel simpel en “houterig” uit, maar blijkt aan de binnenzijde zeker sfeer te hebben. Alleen de ietwat warme, hout-met-vis-geur die ons tegemoet komt als we binnenstappen is een beetje minder aangenaam. De kamers zijn echter ruim en netjes en na het inchecken stappen we al gauw weer in de auto om een “cultuurwandeling” te gaan maken. Een slordige 15 kilometer buiten Karasjok loopt er namelijk een “cultuurpad” door de bossen. Helaas blijkt in de praktijk weinig cultuur op dit pad te vinden. Het begint nog wel mooi met stromend rivierwater, maar eindigt al snel in een redelijke deceptie. Er is hier namelijk weinig cultuur te snuiven, maar wat er wel in ruime mate aanwezig is, is een horde muggen. Het enige wat hier gecultiveerd wordt zijn duizenden van onze stekende “vrienden”, die ons na het lopen van een slordige 2 kilometer weer gauw terug naar de auto jagen. Nadat we binnen zitten slaan we de laatste 10 muggen dood tegen dak en ramen van de auto en rijden we terug naar Karasjok.

Terug in het dorp bekijken we nog wat “bezienswaardigheden”, zoals een niet al te grote houten kerk en het Samiparlement (wat we alleen van een afstand hebben gezien, gebied de eerlijkheid te zeggen) en een oorlogsmonument (dat vermoedelijk was afgedekt onder een zeil, want dat is het enige dat wij op de bewuste plaats hebben kunnen ontdekken). Het dorp maakt bij nadere inspectie in het algemeen een beetje een desolate indruk. De meeste gebouwen zien er een beetje “onderkomen” uit en kunnen volgens ons wel een opknapbeurtje gebruiken. Terwijl we rondrijden proberen we ook een restaurantje voor het avondeten te vinden, maar ook dat valt hier nog niet mee. Veel verder dan een pizzahut in een verder voor 80% leegstaand winkelcentrumpje komen we niet. Dus besluiten we vanavond ons geluk te gaan beproeven (letterlijk) in het bijzondere restaurant van ons hotel. Dit is namelijk een ondergronds gelegen restaurant, opgebouwd in Samistijl, dat wil zeggen dat je met een groep mensen in een ruimte rondom een kampvuur zit te eten. Het restaurant beschikt over meerdere van deze “eetvertrekken” rond een centrale ruimte, waar we vanmiddag alvast de menukaart hebben mogen bekijken. Het wordt vanavond een wild(e) maaltijd, vermoedelijk zullen er weer 1 of meerdere rendieren voor gesneuveld zijn!

Inmiddels is het kwart voor 8 en zijn we zojuist weer terug in onze kamers gearriveerd na een heel mooie diner-ervaring. Of dat een bestaand Nederlands woord is, dat weten we niet, maar het is wel de juiste manier om het avondeten te omschrijven. Wanneer je na het lezen van het voorgaande deel van dit verslag al had besloten om niet naar Karasjok af te reizen, dan moet je dat misschien toch nog maar even heroverwegen. Het eten in een Sami-restaurant, ondergronds met sfeervol kampvuurlicht, werkelijk zeer goed eten, een vriendelijke bediening en alle geuren die horen bij een onvervalste barbecue-ervaring is een absolute aanrader. Een unieke ervaring, zoals Jacky na afloop in het gastenboek heeft opgetekend. Als je het niet erg vindt dat je kleren enigszins naar rook ruiken, dan moet je zeker naar Karasjok afreizen. Onze tip zou zijn: zorg dat je ongeveer halverwege de middag in het plaatsje aankomt. Check in in het Scandic hotel pal naast het Sami park, ga het park bekijken inclusief de mooie filmpresentatie in het indoor-theater en laat je ’s avonds culinair verwennen in het ondergrondse Sami-restaurant. Dit alles tesamen maakt de ietwat droevig uitziende plaats Karasjok alsnog zeker een bezoekje waard!

Tenslotte nog een leuk weetje voor de Axelaars onder ons: op Jacky’s bord verschenen vanavond zowaar onvervalste “keudaien”!

Wildlife Count: wederom heel wat rendieren, waaronder 1 in Patricia’s stoofvleesschotel, kleine vogeltjes waaronder de “good old” huismus, muggen, muggen en nog eens muggen, eksters.