Cavalese, Italië, zondag 13 augustus 2017
Door: Jacky
Blijf op de hoogte en volg Patricia
13 Augustus 2017 | Italië, Cavalese
Vanochtend is het echt een beetje uitslapen geblazen. De wekker staat om 8.15 uur en het is wel ongeveer half 9 voordat we echt wakker worden. Heel veel haast hebben we niet, want het enige dat we écht willen gaan doen vandaag is het lopen van de Bletterbach kloof. Officieel heet het overigens Geoparc Bletterbach, de kloof maakt hier onderdeel van uit.
’s Ochtends bij het ontbijt is het nog best druk. Blijkbaar zijn wij niet de enigen die het op zondagmorgen wat rustig aan doen. Ook hier is het ontbijt weer prima verzorgd, alleen het fruit mist vanochtend op het appèl. Gelukkig slaan we daar zelf ook om de paar dagen wat van in, dus dat deert ons verder ook niet zoveel. Aansluitend gaan we terug naar de kamer, waar de spullen al grotendeels klaarstaan voor vertrek.
Vanuit Cavalese naar de kloof is een ritje van een kleine 25 kilometer. Prima te doen. Helaas moeten we de eerste helft van de route vanochtend wel twee maal doen, want Jacky was zo handig om zijn vooraf netjes klaargezette wandelschoenen bij het verlaten van het hotel alsnog te vergeten. Jammer, maar helaas, dat wordt dus nog even terugkeren naar Cavalese. In het stadje is het overigens verbazingwekkend druk voor zondagmorgen. Wij maar denken dat de Italianen nog heel kerkgetrouw zijn, maar als je zo door de straten van Cavalese rijdt, lijken het toch voornamelijk dagjesmensen die het stadje vandaag bezoeken. Alle winkels zijn ook alweer open en ook de supermarkt, waar wij dan weer handig gebruik van maken om nog even wat lunch mee te nemen voor in de kloof.
Nadat de wandelschoenen alsnog zijn ingeladen kunnen we opnieuw richting de Bletterbach kloof rijden. Hierbij verlaten we (voor een half dagje) het district Bolzano en rijden we Trentino terug in. Dat zie je vrij snel aan het feit dat hier de Duitse taal weer opduikt: veel mensen spreken het en ook de plaatsjes die we onderweg tegenkomen hebben weer zowel een Italiaanse als een Duitse naam. Hoe dichter we bij de kloof komen, hoe meer het landschap ook verandert van een vrij open vallei in een behoorlijk dicht (veelal naald)bos.
Wanneer we bij de kloof aankomen, staat op het laatste stuk van de toegangsweg naar het bezoekerscentrum een man aanwijzingen te geven. We kunnen niet verder rechtdoor rijden, want de parkings (2 in totaal, overigens beiden niet al te groot) staan inmiddels al vol. Dat betekent dus een plaatsje in de berm tussen de bomen zoeken op de behoorlijk steile weg die richting de kloof leidt. Geen probleem om een plekje te vinden gelukkig, al betekent het nog een paar honderd meter extra lopen. We zien dat maar als warming-up voor wat komen gaat.
We beginnen bij het bezoekerscentrum, waar we helmen(!) uitgedeeld krijgen, die schijnbaar verplicht moeten worden gedragen bij een bezoek aan de kloof. Met de spreekwoordelijke “pot op de kop” beginnen we vervolgens aan het eerste deel van de wandeling – richting de kloof – wat in feite een soort afdalende boswandeling is. Het is aardig druk op het wandelpad, maar gelukkig is het nog alleszins te doen. We lopen veelal tussen naaldbomen en langzaam maar zeker komen er steeds meer rotsen in beeld. Naarmate we verder afdalen, begint het er steeds meer op te lijken dat we zodadelijk daadwerkelijk in een kloof zullen uitkomen.
Dat gebeurt dan uiteindelijk ook: we belanden in een kloof die toch wel vele tientallen meters diep is en die blijkt te zijn uitgesleten door een riviertje dat momenteel eigenlijk meer de omvang van een beekje heeft. Dat beekje stroomt door de kloof en begeleidt je op je wandeling door het beekdal. Wanneer we over de rotsen en stenen steeds dieper de kloof ingaan, wordt deze in eerste instantie smaller om uiteindelijk juist weer breder te worden. Onderweg genieten we van het prachtige landschap en de vele aardlagen die zichtbaar zijn in de wanden van de kloof. Ongetwijfeld erg interessant voor geologen die verschillende aard- en rotslagen, maar voor gewone leken zoals wij toch vooral een prachtig schouwspel van verschillende kleuren in het gesteente. Even wanen we ons zelfs weer terug in Amerika, waar we vorig jaar in het park “Valley of fire” de zogenaamde “firewave” hebben gezien. Een spektakel van afwisselend wit en rood gekleurd gesteente. Hier in de Bletterbachkloof komen we diezelfde kleurencombinatie tegen, al is het natuurlijk lastig te vergelijken of de intensiteit van de kleuren ook even sterk is.
Om een lang verhaal kort te maken: de kloof is zeer mooi en niet al te lang. Goed te lopen voor de gemiddeld getrainde mens. Uiteraard moet je wel af en toe even goed opletten of de stenen waar je over loopt vast- of losliggen en waar je je voeten zet (je steekt meerdere keren het beekje dwars door het water over), maar dit is in principe geen probleem. Na een wandeling van ongeveer een uur nader je het eindpunt van de kloof, dat gevormd wordt door een waterval. Vlak voor de waterval is de kloof op zijn mooist en komen de hierboven beschreven kleuren in de rotswanden het beste tot hun recht.
Vanaf het eindpunt van de kloof lopen wij vervolgens een stukje terug (ongeveer een kwartiertje), waarna we via een klein paadje rechtsaf slaan. Het pad begint direct flink te stijgen en dit deel van de wandeling kun je wel behoorlijk pittig noemen. De treden van de soms aanwezige trappen (al dan niet uitgehouwen in het gesteente) zijn soms wel erg hoog en het constante klimmen vergt wel wat van de conditie. Het uitzicht wordt echter steeds mooier, want loop je eerst weer veelal tussen de bossen, uiteindelijk kijk je daar grotendeels bovenuit en zie je in de verte zelfs weer besneeuwde bergtoppen. Ook kun je her en der nog een blik van bovenaf op de kloof werpen, waar je zojuist nog zelf in rondliep.
In de kloof zien we een heel klein hagedisje, of is het een salamander en ook op het pad naar boven worden we begeleid door regelmatig geritsel van deze kleine vrienden in het lage groen. Eenmaal slagen we erin om ook nog een foto van zo’n hagedisje te maken. Ondertussen lezen we op borden dat hier op de Regglberg, want zo heet de berg die we hier beklimmen, echter ook veel groter wild kan voorkomen. Van wolven tot lynxen en zelfs tot de incidentele beer die hier wel eens is waargenomen. Helaas krijgen wij die dieren vanmiddag met het vele publiek (natuurlijk) niet te zien, maar het idee dat ze hier rondlopen is toch wel leuk vinden wij zelf.
Eenmaal een flink stuk omhoog geklauterd kun je kiezen of je het pad nog verder wilt volgen hoger de berg op, waarbij je nog een uitzicht over de waterval hebt, of dat je terugloopt richting het bezoekerscentrum. Wij kiezen, gelet op de tijd, voor het laatste. Onderweg terug richting dat bezoekerscentrum gaat het kloof- en berglopen weer als vanzelfsprekend over in een boswandeling. We spotten nog een paar vogels en vogeltjes, maar helaas slagen we er niet in om daar fatsoenlijke foto’s van te maken.
Op de weg terug naar Cavalese merken we dat de wandeling van vandaag aardig wat energie heeft gekost. Wanneer we weer in het hotel aankomen besluiten we het de rest van de middag dan ook rustig aan te doen. Uiteindelijk kunnen we weer pas rond 18.30 uur aanschuiven in een restaurantje. Dat blijkt voor Patricia waarschijnlijk wat te laat te zijn geweest, want bij haar is alle energie inmiddels uit het lijf weggetrokken. Het eten smaakt haar dan ook niet en zo gaan we uiteindelijk maar weer gauw terug richting de hotelkamer. Daar hopen we vanavond en vannacht weer op krachten te komen voor de rit richting Oostenrijk (Innsbrück) van morgen.
WILDLIFE COUNT: Zwaluwen, vlinders, meerdere kleine hagedisjes en diverse vogels in het bos.
’s Ochtends bij het ontbijt is het nog best druk. Blijkbaar zijn wij niet de enigen die het op zondagmorgen wat rustig aan doen. Ook hier is het ontbijt weer prima verzorgd, alleen het fruit mist vanochtend op het appèl. Gelukkig slaan we daar zelf ook om de paar dagen wat van in, dus dat deert ons verder ook niet zoveel. Aansluitend gaan we terug naar de kamer, waar de spullen al grotendeels klaarstaan voor vertrek.
Vanuit Cavalese naar de kloof is een ritje van een kleine 25 kilometer. Prima te doen. Helaas moeten we de eerste helft van de route vanochtend wel twee maal doen, want Jacky was zo handig om zijn vooraf netjes klaargezette wandelschoenen bij het verlaten van het hotel alsnog te vergeten. Jammer, maar helaas, dat wordt dus nog even terugkeren naar Cavalese. In het stadje is het overigens verbazingwekkend druk voor zondagmorgen. Wij maar denken dat de Italianen nog heel kerkgetrouw zijn, maar als je zo door de straten van Cavalese rijdt, lijken het toch voornamelijk dagjesmensen die het stadje vandaag bezoeken. Alle winkels zijn ook alweer open en ook de supermarkt, waar wij dan weer handig gebruik van maken om nog even wat lunch mee te nemen voor in de kloof.
Nadat de wandelschoenen alsnog zijn ingeladen kunnen we opnieuw richting de Bletterbach kloof rijden. Hierbij verlaten we (voor een half dagje) het district Bolzano en rijden we Trentino terug in. Dat zie je vrij snel aan het feit dat hier de Duitse taal weer opduikt: veel mensen spreken het en ook de plaatsjes die we onderweg tegenkomen hebben weer zowel een Italiaanse als een Duitse naam. Hoe dichter we bij de kloof komen, hoe meer het landschap ook verandert van een vrij open vallei in een behoorlijk dicht (veelal naald)bos.
Wanneer we bij de kloof aankomen, staat op het laatste stuk van de toegangsweg naar het bezoekerscentrum een man aanwijzingen te geven. We kunnen niet verder rechtdoor rijden, want de parkings (2 in totaal, overigens beiden niet al te groot) staan inmiddels al vol. Dat betekent dus een plaatsje in de berm tussen de bomen zoeken op de behoorlijk steile weg die richting de kloof leidt. Geen probleem om een plekje te vinden gelukkig, al betekent het nog een paar honderd meter extra lopen. We zien dat maar als warming-up voor wat komen gaat.
We beginnen bij het bezoekerscentrum, waar we helmen(!) uitgedeeld krijgen, die schijnbaar verplicht moeten worden gedragen bij een bezoek aan de kloof. Met de spreekwoordelijke “pot op de kop” beginnen we vervolgens aan het eerste deel van de wandeling – richting de kloof – wat in feite een soort afdalende boswandeling is. Het is aardig druk op het wandelpad, maar gelukkig is het nog alleszins te doen. We lopen veelal tussen naaldbomen en langzaam maar zeker komen er steeds meer rotsen in beeld. Naarmate we verder afdalen, begint het er steeds meer op te lijken dat we zodadelijk daadwerkelijk in een kloof zullen uitkomen.
Dat gebeurt dan uiteindelijk ook: we belanden in een kloof die toch wel vele tientallen meters diep is en die blijkt te zijn uitgesleten door een riviertje dat momenteel eigenlijk meer de omvang van een beekje heeft. Dat beekje stroomt door de kloof en begeleidt je op je wandeling door het beekdal. Wanneer we over de rotsen en stenen steeds dieper de kloof ingaan, wordt deze in eerste instantie smaller om uiteindelijk juist weer breder te worden. Onderweg genieten we van het prachtige landschap en de vele aardlagen die zichtbaar zijn in de wanden van de kloof. Ongetwijfeld erg interessant voor geologen die verschillende aard- en rotslagen, maar voor gewone leken zoals wij toch vooral een prachtig schouwspel van verschillende kleuren in het gesteente. Even wanen we ons zelfs weer terug in Amerika, waar we vorig jaar in het park “Valley of fire” de zogenaamde “firewave” hebben gezien. Een spektakel van afwisselend wit en rood gekleurd gesteente. Hier in de Bletterbachkloof komen we diezelfde kleurencombinatie tegen, al is het natuurlijk lastig te vergelijken of de intensiteit van de kleuren ook even sterk is.
Om een lang verhaal kort te maken: de kloof is zeer mooi en niet al te lang. Goed te lopen voor de gemiddeld getrainde mens. Uiteraard moet je wel af en toe even goed opletten of de stenen waar je over loopt vast- of losliggen en waar je je voeten zet (je steekt meerdere keren het beekje dwars door het water over), maar dit is in principe geen probleem. Na een wandeling van ongeveer een uur nader je het eindpunt van de kloof, dat gevormd wordt door een waterval. Vlak voor de waterval is de kloof op zijn mooist en komen de hierboven beschreven kleuren in de rotswanden het beste tot hun recht.
Vanaf het eindpunt van de kloof lopen wij vervolgens een stukje terug (ongeveer een kwartiertje), waarna we via een klein paadje rechtsaf slaan. Het pad begint direct flink te stijgen en dit deel van de wandeling kun je wel behoorlijk pittig noemen. De treden van de soms aanwezige trappen (al dan niet uitgehouwen in het gesteente) zijn soms wel erg hoog en het constante klimmen vergt wel wat van de conditie. Het uitzicht wordt echter steeds mooier, want loop je eerst weer veelal tussen de bossen, uiteindelijk kijk je daar grotendeels bovenuit en zie je in de verte zelfs weer besneeuwde bergtoppen. Ook kun je her en der nog een blik van bovenaf op de kloof werpen, waar je zojuist nog zelf in rondliep.
In de kloof zien we een heel klein hagedisje, of is het een salamander en ook op het pad naar boven worden we begeleid door regelmatig geritsel van deze kleine vrienden in het lage groen. Eenmaal slagen we erin om ook nog een foto van zo’n hagedisje te maken. Ondertussen lezen we op borden dat hier op de Regglberg, want zo heet de berg die we hier beklimmen, echter ook veel groter wild kan voorkomen. Van wolven tot lynxen en zelfs tot de incidentele beer die hier wel eens is waargenomen. Helaas krijgen wij die dieren vanmiddag met het vele publiek (natuurlijk) niet te zien, maar het idee dat ze hier rondlopen is toch wel leuk vinden wij zelf.
Eenmaal een flink stuk omhoog geklauterd kun je kiezen of je het pad nog verder wilt volgen hoger de berg op, waarbij je nog een uitzicht over de waterval hebt, of dat je terugloopt richting het bezoekerscentrum. Wij kiezen, gelet op de tijd, voor het laatste. Onderweg terug richting dat bezoekerscentrum gaat het kloof- en berglopen weer als vanzelfsprekend over in een boswandeling. We spotten nog een paar vogels en vogeltjes, maar helaas slagen we er niet in om daar fatsoenlijke foto’s van te maken.
Op de weg terug naar Cavalese merken we dat de wandeling van vandaag aardig wat energie heeft gekost. Wanneer we weer in het hotel aankomen besluiten we het de rest van de middag dan ook rustig aan te doen. Uiteindelijk kunnen we weer pas rond 18.30 uur aanschuiven in een restaurantje. Dat blijkt voor Patricia waarschijnlijk wat te laat te zijn geweest, want bij haar is alle energie inmiddels uit het lijf weggetrokken. Het eten smaakt haar dan ook niet en zo gaan we uiteindelijk maar weer gauw terug richting de hotelkamer. Daar hopen we vanavond en vannacht weer op krachten te komen voor de rit richting Oostenrijk (Innsbrück) van morgen.
WILDLIFE COUNT: Zwaluwen, vlinders, meerdere kleine hagedisjes en diverse vogels in het bos.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
