Rovaniemi, Finland, zondag 19 juli 2015

Nadat al heel wat uurtjes in de voorbereiding waren gestoken is het vandaag dan toch echt begonnen. Voor het eerst gaan we kijken hoe het er ten noorden van die beroemde lijn, de poolcirkel, aan toe gaat en, ook niet onbelangrijk, hoe het er daar uitziet. Tijd genoeg om dat te bekijken hebben we gehoord, want het schijnt dat het in het hoge noorden nooit donker wordt. Hoezo: New York, de stad die nooit slaapt?? Vervang New York maar alvast door Rovaniemi!

Vanochtend werden we al vroeg opgehaald door de taxi. Vroeg?....Vroeg JA! De taxichauffeur, een vrolijke en vriendelijke Belg, stond vanochtend om kwart voor 8 al voor de deur in de Visartstraat in Sluiskil. Gepland was een kleine 25 minuten later, maar onze taxichauffeur, rijdend in een soort Amerikaanse ruimtewagen met een Fiat-logo, had er blijkbaar zin in. Stanny en Celine, echte ochtendmensen, stonden ondanks ondanks het vroege tijdstip al klaar. Hop, op naar Axel om de overige passagiers op te pikken en onderweg maar alvast laten weten dat de taxi wat voorreed op schema. Baten mocht dat natuurlijk niet, want de Axelaars Jacky en Patricia (en dan met name Jacky) zijn toch wat meer avondmensen. Enfin, na een 10 minuten met draaiende motor wachten voor de deur kon de taxi zijn weg vervolgen.

Opvallend op de weg naar Zaventem, of “Brussels Airport” voor de internationaal ingestelde mens, is het feit dat er alweer heel veel mensen op vakantie zijn. We vragen ons af of we, ergens tussen Antwerpen en Brussel, in België of toch in Nederland rijden. Wat een hoop gele nummerborden op die Belgische wegen, uiteraard ook weer met de nodige sleurhutten. Ons niet gezien deze zomer, want wij gaan lekker vliegen. Voor een aantal mensen een vrij unieke ervaring, want voor zowel Stanny als Celine is dit nog maar de 2e keer dat ze op een reis gaan met een vliegtuig. Voor Celine is het al van (schrik niet!) 1972 geleden dat ze naar Amerika is geweest. Stanny plande een paar weken geleden gauw nog even een generale repetitie in, door een snoepreisje voor de Yara te maken naar Italië. In het vliegtuig blijkt echter al snel dat niemand schrikt heeft van het “op grote hoogte reizen”, al geeft Celine later toe dat het opstijgen toch wel even spannend was. Helaas kon ze Stanny’s hand niet vasthouden, want ze was 3 rijen voor de anderen ingedeeld in het vliegtuig en zat naast een hoogblonde Finse, die gelukkig nog wel “een paar woorden Engels” met haar kon wisselen.

Na 2 voorspoedige vluchten landen we rond kwart voor 6 (lokale tijd, het is in Finland een uur later dan in Nederland) op het mini-vliegveld van Rovaniemi. Voor zover wij hebben kunnen zien, bestaat de aankomsthal uit niet meer dan 1 bagageband en een stuk of tien loketten van autoverhuurbedrijven. Om de toerist zich gelijk thuis te laten voelen heeft men echter kosten noch moeite gespaard door de bagageband rijkelijk te versieren met knuffels, die onder andere de Scandinavische dierenwereld verbeelden. Mooi, dat beloofd wat voor de Wildlife Count. Voor de nieuwe volgers van onze avonturen in he buitenland: de Wildlife Count is de traditionele afsluiting van het dagverslag, waarin de die dag “gespotte” dierenwereld op een rijtje wordt gezet.

Jan en Mellissa hadden ons al geïnformeerd over de snelle bagage-afhandeling op Rovaniemi International Airport en inderdaad, voor we kunnen knipperen met de ogen en tussen neus en lippen door een huurcontract voor een ietwat krap bemeten Toyota Avensis stationwagen (duw hier vooral geen 4 grote koffers achterin, als je op de achterbank geen handbagage tussen jouw en je buurman of –vrouw gestapeld wilt hebben. Na nog geen 15 minuten staan we al op de parkeerplaats en tikken we op de TomTom het adres van het hotel van de Kerstman in. Ja, je leest het goed, het hotel van de KERSTMAN! Die woont namelijk in Rovaniemi, morgen gaan we bij hem op de koffie voordat we vanaf hier weer verder naar het noorden trekken. Yep, nog noordelijker, het kan ons niet koud genoeg en niet lang genoeg licht worden of blijven deze zomer.

Na het inchecken in een mooie en aardig ruime hotelkamer lopen we het plaatsje in. Op aanraden van de vriendelijke hotelreceptioniste lopen we enkele honderden meters vanuit ons hotel, hellingaf naar beneden, richting een rivier (of meer?) waar Rovaniemi pal langs ligt. Even voor het meer komen we langs de eettent die ons was aangeraden. Dan vragen we ons af, of we de receptioniste misschien “the way to Amarillo” hebben gevraagd, want precies zo heet de Mexicaanse eettent die we binnenstappen: Amarillo. Je kunt hier zaken eten die Jack Kayser zouden moeten aanspreken, van hete, via extra hete tot extra extra hete hapjes. Wij besluiten het vanavond op een chickenburger te houden, die door een bepaalde saus op het onderste broodje van de burger, zich bevindt in de categorie “hete gerechten”. Na een lange dag in de lucht en op vliegvelden smaakt dit echter zeer goed en de joekels van colaglazen die naast ons bord staan zorgen voor de nodige verkoeling.

Ondertussen verbazen we ons over de taal die hier gebezigd wordt. Zelfs mensen met een behoorlijke talenknobbel moeten hier toch moeite mee hebben. Het Fins houdt ons inziens een beetje het midden tussen onverstaanbaar plat Zeeuws en zeer waardeloos gearticuleerd Russisch uit de Kaukasus. Echt NIETS kun je ervan brouwen. Dan is Deens en Zweeds, dat Jacky en Patricia al vaker hebben gehoord, of zelfs Noors, getuige de ervaringen van Stanny en Celine, een stuk beter te volgen. Vermoedelijk heeft een Fin ook het spel scrabble uitgevonden, want echt kort zijn sommige woorden hier ook niet te noemen. Vanavond heeft ondergetekende nog even zijn spreekwoordelijke bek gebroken over een woord op een verkeersbord dat niet veel minder dan circa 20 letters lang was! Doe dat maar eens inclusief 3x woordwaarde en je wint gegarandeerd met Scrabble!

Na het diner besluiten we nog een rondje te gaan lopen. Langs het water, c.q. de kweekvijver voor jongvolwassen muggen, is er een mooi uitzicht op het stadje. Over de gebouwen hier gaat geen architect lang wakker liggen, het is een beetje veel van hetzelfde, maar tussen de betonnen muren en de ietwat onderkomen wegen wordt alles wel netjes bijgehouden. Veel bloeiende bloemen en een mooie kerk, in wat waarschijnlijk een specifiek Finse architectuur is, maken dit plaatsje het aanzien toch wel waard.

Een hoop ervaringen (wat is het toch altijd een druk gedoe zo’n eerste vakantiedag), flink wat kennissen (wat lopen hier een hoop mensen uit het vliegtuig en bijna-tafelgenoten uit het Amarillo restaurant rond in Rovaniemi, haha) en alweer de nodige muggenbulten rijker gaan we terug naar het hotel Santa Claus. Een hotel waar het, getuige de slingers en kerstversieringen, 365 dagen per jaar kerst is!

Tenslotte, zoals beloofd de:
Wild Life Count: veel meeuwen, zwaluwen, een aantal noordelijke familieleden van de kwikstaart (of die diertjes zijn zelf ook op vakantie) en goed doorbakken kip in de Amarillo.