Björkliden, Zweden, woensdag 5 augustus 2015

De tweede dag in Björkliden willen we gebruiken om de natuur in de omgeving nog wat nader te gaan bekijken. We rijden even na half 10 richting het Abisko nationaal park. Vanaf het tourist centre in het park vertrekt om 10 uur een rondwandeling. De rondwandeling leidt door een stukje van het park, onder begeleiding van een gids. In het tourist centre aangekomen blijkt al snel dat we een privé rondleiding zullen krijgen deze ochtend en dat ook nog eens helemaal gratis. Het zonnetje doet vanochtend ook goed zijn best, dus wat willen we nog meer?

Natuurlijk informeren we zo’n beetje als eerste naar de wilde dieren die hier in het park rondlopen. We blijven natuurlijk proberen om de Wildlife Count zo interessant mogelijk te maken. Nou, op zich zit dat wel goed in het Abisko nationaal park, want hier zitten beren, lynxen en veelvraten. Helaas komen ze niet dagdagelijks voor je camera poseren. Zo is dit jaar nog geen beer gespot in het park en de laatste beer die vlakbij het park gezien werd is een vrouwtjesbeer met jongen die vorig jaar ineens opdook. We kunnen het dus wel uit ons hoofd zetten dat we groot wild gaan zien vandaag, want ook de elanden die in de winter in grote getallen in het dal vlakbij het visitor centre zitten, zijn in de zomer letterlijk “de paden op, de bergen in”.

Bijzondere bergen zijn het hier wel. Want wie kent niet de Kebnekaise, de hoogste berg van Zweden, die we morgen in de buurt van Kiruna nog hopen te aanschouwen? Maar dat is dus niet de meest gefotografeerde berg van Zweden. Dat zijn namelijk twee bergtoppen die je vanaf het tourist centre van Abisko kunt zien. Samen vormen zij de zogenaamde “Lapporten” vallei, die is ontstaan door het dwars door een berg heen “snijden” van een ijskap en gletsjers. In de vallei broeden vroeger veel ganzen, waar de vallei in de streektaal van de Sami naar is vernoemd. De vallei geeft de indruk van een soort kom en die vorm valt al van verre op.

De gids vertelt tijdens de rondleiding met name weetjes over het landschap en de flora (planten, voor de niet-Latijn onderlegden). Zo lopen we al gauw over een zompige vlakte, die begroeit is met mos en andere laagblijvende plantjes. Onder de sponsachtige bovengrond, zo’n 30-40 centimeter dik, zit een veel dikkere laag, die het hele jaar door bevroren blijft. Die laag wordt permafrost genoemd. Je vindt deze permafrost niet alleen in Lapland, maar bijvoorbeeld ook in Canada en in Rusland (Siberië). Dat is het leuke van een rondleiding door een gids, wij hadden er zelf nooit bij stilgestaan dat we hier over de permafrost wandelen. Een aantal planten wordt met (Zweedse) naam en toenaam genoemd en gelukkig weet de gids van de meeste planten ook de Engelse benaming.

We lopen onderweg ook nog langs restanten uit de Tweede Wereldoorlog. In het park, tegen de berghellingen zijn namelijk nog vele “geschutsputjes” te vinden, waar Duitse soldaten hun artillerie hadden klaarstaan voor gebruik bij een invasie door de geallieerden. Zo ver is het hier in de buurt echter nooit gekomen. Het enige wapenfeit werd veroorzaakt door zich vervelende soldaten die waarschuwingsschoten losten richting een passerend vliegtuig (vermoedelijk van zichzelf) en dat vliegtuig daarmee per ongeluk uit de lucht schoten.

De wandeling loopt verder ook nog langs de kloof die we gisteravond al deels hadden bekeken. Gelukkig voert de route vandaag juist langs het deel dat we nog niet hadden bezichtigd. Ook hier leren we weer iets, waar we zelf vermoedelijk niet aan gedacht hadden. In de kloof stroomt het water namelijk dwars door een groot gat in een rots heen. Wij dachten dat dit door de waterkracht en het oplossen van het gesteente, in de loop van vele jaren uit zichzelf was ontstaan. Niets is echter minder waar. Dit gat is door mensen gemaakt, toen een spoorverbinding werd gemaakt van de ijzermijnen bij Kiruna (gaan jullie morgen nog meer over horen) naar Noorwegen. Vóór het maken van het gat (waarbij stroom werd gebruikt die ter plaatse met waterkracht was opgewekt) was er namelijk een grote waterval aan het eind van de kloof. Die werd door het maken van het gat echter volledig drooggelegd en is vandaag de dag dus niet meer aanwezig. Je kunt de plaats waar de waterval geweest moet zijn echter nog wel duidelijk herkennen.

Na ruim een uur wandelen, soms door drassige grond en soms over al dan niet pas aangelegde of zelfs nog op het moment dat wij erover lopen nog half aan te leggen boardwalks (plankenpaden), nemen we weer afscheid van de gids. We bedanken hem voor alle interessante informatie en geven hem nog een fooi mee. Zo zie je maar, dat je als gids zelfs aan een gratis rondleiding soms nog wat kunt verdienen.

Op aanraden van onze gids lopen we aansluitend naar het startpunt van een kabelbaan, die in de winter als skilift wordt gebruikt, maar nu als handig transportmiddel voor zomertoeristen. De kabelbaan brengt ons in 25 minuten van het dalstation naar het bergstation en overbrugt daarbij een afstand van 2 kilometer en een hoogteverschil van 500 meter. Voor de bergwandelaars onder ons: je mag dat stuk ook zelf lopen, maar reken erop dat dat een pittige tocht is! Bovenop de berg heb je een mooi uitzicht over het nationaal park en het grootste bergmeer van heel Scandinavië, het Torneträsk. Dit meer is niet minder dan 70 km(!) lang en ziet er, met name als de zon op het water schijnt, uit als een plaatje. We kijken vanuit ons hotel overigens ook uit op ditzelfde meer.

Helaas is het eten boven op de berg rond het middaguur al zo goed als uitverkocht. We besluiten dus de stoeltjeslift weer terug naar beneden te nemen. Omdat in het Abisko tourist centre alleen een warme maaltijd als lunch wordt aangeboden, rijden we aansluitend terug naar het hotel. Daar worden door het keukenpersoneel speciaal voor ons sandwiches gemaakt, met de ingrediënten van onze eigen keus. Hoe mooi is dat?!

Na de ietwat late lunch rijden we naar het plaatsje Abisko, even voorbij het gelijknamige nationaal park, om nog wat boodschappen voor de laatste dagen van onze reis te doen. Op de terugweg naar het hotel pikken we ook nog een waterval, de Silverfallet, mee. Deze komt de berghelling waar ons hotel opstaat afgedenderd en eindigt uiteindelijk in het Torneträsk meer. Altijd weer zeer indrukwekkend het natuurgeweld dat door het elke seconde opnieuw vallen van vele kubieke meters water wordt veroorzaakt. Met in ons oren nog het geruis van de waterval rijden we terug de berg op richting het hotel.

’s Avonds besluiten we het qua eten simpel te houden. Niet voor de eerste keer deze vakantie eten we het, naast vis, meest populaire voedsel van Scandinavië: hamburgers! Het is maar goed dat we volgende week weer kunnen gaan sporten, want de afgelopen drie weken zijn er heel wat van deze stukken vlees verorbert.

Wildlife Count: met stip op nummer 1: de muggen, verder weer diverse kleine vogels, twee muizen (of lemmingen? Ze waren te snel om het goed te zien) en een beer (in de vorm van een berevel incl. kop, hangend tegen de wand van het bergstation van de kabelbaan).