Saariselkä, Finland, dinsdag 21 juli 2015

Vanochtend slapen we eens lekker uit, zodat pas om kwart voor 8 de wekker afgaat. Het is buiten alweer licht, oh nee, het is buiten NOG STEEDS licht. En uitslapen zei je? Staat er in dat geval in de eerste zin niet een typefout? Laten we eens zeggen kwart voor 9 of kwart voor 10? Nee hoor, het was kwart voor 8 vanochtend. Uitslapen zit er niet in deze vakantie, want er staat veel, heel veel op het programma.

Voordat we verder gaan, bij deze even een dankwoord voor alle volgers van onze verhalen. Leuk dat jullie de verslagen zo massaal lezen en een extra woord van dank aan al degenen die dan ook nog eens de moeite nemen om een reactie achter te laten. Het wordt er door die reacties overigens niet rustiger op tijdens onze vakantie, want behalve dat we die reacties natuurlijk ook allemaal even moeten lezen (vinden we leuk), vinden sommigen het zelfs nog nodig om ons extra opdrachten te geven wat betreft het opzoeken van allerlei wilde dieren. Vriendelijk “bedankt” daarvoor! ;)

Vandaag stond een cruise met een catamaran op Lake Inari op het programma. Lake Inari is het op 1 na grootste meer van Finland en ligt circa 70 kilometer ten noorden van Saariselkä. We rijden na het ontbijt die kant op en vrijwel onmiddellijk zien we weer meerdere groepen rendieren op en langs de weg. Bomen, struiken, laag onkruid, de grill van de langsrazende auto’s, niets lijkt veilig voor deze drukke grazers. Wellicht omvat de rendierfamilie ook meerdere ondersoorten, want we hebben al bijna zwarte en bijna witte exemplaren gezien, met alle (50?) tinten grijs die daar tussenin zitten.

Op circa driekwart van de route hebben we een tussenstop gepland bij een berengrot. Ja, inderdaad een berengrot, alle Wildlife Count-liefhebbers opgelet: een BERENGROT!! Helaas dient de eerlijkheid te vermelden dat de hoofdbewoner van de grot vandaag niet thuis was. Die had waarschijnlijk geen zin om net zo moeilijk te doen als wij, om überhaupt in de grot te geraken. Via een boardwalk (trap van houten planken) klim je een heuvel op om bij de grot te komen en vervolgens moet je je door een niet al te groot gat wringen om binnen te komen. Mooi moment om een foto te maken denken sommigen, wanneer een ander zich door dat (te) nauwe gat naar binnen manoeuvreert. Het resultaat van deze amateurfotografie zullen we jullie besparen, evenals het bewijs dat 1 van de extra opdrachten die we gisteren van Jaap hebben meegekregen inmiddels al gelukt is, namelijk het fotograferen van een beer in zijn natuurlijke omgeving. Of die beer nu dood en opgezet was, dat deed immers niet terzake (toch?).

Nadat we weer uit de berengrot (die zijn naam dankt aan een verhaal waarin een man die grot blijkbaar een nacht heeft gedeeld met een beer) zijn geraakt dalen we de heuvel weer af en rijden we verder richting onze “bestemming van de dag”. Aangekomen in Inari (het plaatsje draagt dezelfde naam als het meer en ook als de streek hier) is het zoeken naar de catamaran. Op het adres die het Nederlandse wegenwonder Tomtom ons wijst zijn wel een aantal vriendelijke Finnen te vinden, maar geen catamaran. Het blijkt al snel dat we nog een paar honderd meter verder moeten rijden, maar niet nadat we de lokale supermarkt in zijn gedoken voor een verse(?) versnapering in de vorm van een voorverpakte sandwich of een verzameling koffiekoeken. Na deze eenvoudige lunch gaan we ons aanmelden voor de cruise. Op het schip kunnen 120 mensen en aangezien het niet overdreven druk is vandaag, was vooraf reserveren gelukkig niet nodig. De catamaran bevat genoeg glas (ruiten en dak), maar (gelukkig) geen glazen bodem. Sommigen weten waarom dit maar goed is ook, ondanks het feit dat ons via de speakers van de intercom op het schip wordt verteld dat het water van Lake Inari zeer helder en zelfs drinkbaar is. Overigens valt het met die helderheid op het oog ook wel weer mee, want de ruim 4 tot zelfs 7 meter diepte die je probleemloos zou moeten kunnen zien is ons vandaag niet opgevallen. Dat lag misschien aan het beetje wind dat er stond en dat zorgde voor een milde golfslag. Voor het grootste deel is het zitgedeelte van de boot overdekt en afgesloten met deuren, zodat het aan boord aangenaam warm is. Geen overbodige luxe, omdat de buitentemperatuur inmiddels gezakt is tot waarden van rond de 9 graden Celsius!

Vervolgens begint de tocht naar een eiland op circa 11 kilometer afstand van de haven waar de catamaran aangemeerd ligt. Er wordt ons in het Fins, Duits en Engels verteld dat het betreffende eiland duidelijk zou moeten opvallen, omdat het ten opzicht van zijn platte broertjes en zusjes een stevige hoogte van zo’n 30 meter zou hebben. Wanneer we in de buurt komen van het eiland, dat heilige grond is voor de Sami, de traditionele bevolking van Lapland, valt het inderdaad duidelijk op. We worden afgezet op het eiland en krijgen 20 minuten de tijd om naar de top te klimmen, vanwaar je een zeer mooi uitzicht hebt over het Inari Lake en de eilanden die rondom het hoge eiland (dat overigens de naam Ukko draagt, naar de belangrijkste godheid van het pre-Christelijke Samigeloof) liggen. Patricia besluit hier haar selfie stick maar eens uit te proberen voor een foto, waarop alle 4 de reizigers te zien zijn. Zoals je op 1 van bijgevoegde foto’s kunt zien, gaat dat een beetje met vallen en opstaan: probeer maar eens 4 mensen tegelijkertijd naar “het vogeltje te laten kijken”!

Na deze korte stop vaart de catamaran verder en krijgen we nog wat uitleg over 2 eilanden die aansluitend aan elkaar tot circa 1800 en tot begin van de 20e eeuw achter elkaar dienst hebben gedaan als begraafplaats. De achterliggende gedachte hierbij was dat de overledenen op die eilanden veilig lagen voor roofdieren die hun grafrust zouden kunnen verstoren. Op het “nieuwste” begrafeniseiland kun je tot op de dag van vandaag nog een aantal houten kruisen vinden, die bij de graven horen. Aansluitend komen we volgens de verhalen uit de intercom ook nog langs een oude houten kerk van de Sami. Misschien is het omdat we gisteren al een houten kerk hebben bekeken, wie zal het zeggen, maar vandaag zien wij in ieder geval geen houten kerk aan ons voorbij trekken. Die zal vermoedelijk te goed verstopt zijn geweest tussen het ook hier weer weelderig tierende groen. Het enige wat ons uiteindelijk een beetje tegenvalt van de cruise is het geringe aantal dieren dat we met onze meegebrachte verrekijkers kunnen bewonderen vanaf het water. Veel verder dan 1 enkele roofvogel en een aantal meeuwen, aangevuld met een schaarse fuut komen we niet. Na ruim 2,5 uur varen legt de catamaran weer aan in de haven en aanvaarden wij de terugrit naar Saariselkä.

Onderweg naar Saariselkä test Stanny de actioncam (camera) die hij voor vaderdag heeft gekregen nog even flink uit. Het apparaatje wordt werkelijk in alle hoeken en standen achter de voorruit gehangen of vastgehouden. Uiteindelijk wordt alle moeite beloond met weer een groep rendieren dat pal naast de weg loopt te grazen. We arriveren tegen 5 uur terug bij ons hotel, waar we na een apperitief in de vorm van zelf gemaakte cup-a-soup (sorry voor de reclame) aan het diner gaan in het hotelrestaurant. We laten ons vanavond alleen een hoofdgerecht smaken, want zoals beloofd zouden we nog een wandeling in het Urho Kekkonen natuurpark gaan maken. De lengte van de wandeling is gemakkelijk aan te passen aan de eigen wensen, zodat Stanny en Celine kiezen voor een korter rondje van circa 3 kilometer en Jacky en Patricia circa 6,5 kilometer afleggen. Onderweg een aantal kloven die niet al te diep zijn, maar wel duidelijk tussen de ietwat afgeplatte bergjes van het natuurgebied te herkennen zijn. Gaandeweg de langere wandeling verdwijnen de bomen en ook het meeste struikgewas en resteert een vrij kale bergtop met een mooi uitzicht over het dorp en ook ons hotel is in de verte duidelijk zichtbaar. Gelukkig hebben we onderweg nog wat aanvullingen voor de Wildlife Count ontdekt. Eigenlijk waren we vanavond specifiek op zoek naar een eland (“moose voor de Engelstaligen onder ons), maar verder dan een flink aantal (hopelijk moose-)droppings komen we vanavond niet. Moe maar voldaan keren we terug naar het hotel, waar onder het genot van een lokaal biertje het laatste stukje van dit verslag tot stand kwam.

Wildlife Count: een met stro opgevulde beer, “tig” rendieren, meeuwen, fuut, spechten, diverse mezensoorten, een bijzondere heidevogel met een mooie zwarte tekening op de buik en spikkels (prima camouflage) op de rug en diverse kool- en wellicht ook pimpelmezen.