Honningsvåg, Noorwegen, donderdag 23 juli 2015

Na nog wat nagenoten te hebben van onze culinaire ervaring zijn we weer “met het licht aan” gaan slapen. Gelukkig hebben we tot nu toe nog steeds hotels getroffen met goede gordijnen en dat geldt ook voor het hotel in Karasjok. Geen probleem dus om in slaap te komen, des te meer om weer uit bed te geraken. Zelfs op vakantie lijken die nachten toch maar erg kort hoor!

Vandaag rijden we alweer verder naar het noorden. In dit geval zelfs naar onze meest noordelijke halte deze vakantie, Honningsvåg, zo’n 30 kilometer onder de Noordkaap. Voor degenen die het nog niet weten: de Noordkaap, oftewel Nordkap zoals de Noren hem zelf noemen, is het meest noordelijke punt van Noorwegen en daarmee van het vaste land van Europa(?). Toch hebben we vandaag over de temperatuur, dankzij een mooi noordelijk zonnetje weinig te klagen.

Onderweg naar de Noordkaap hebben we een geplande tussenstop bij de Trollholmsundet. Voordat we uitleggen wat dat inhoudt, moeten we toch ook even beschrijven wat we op de weg daarnaartoe zien. Dat wil zeggen, tijdens de eerste 2 uur van de autorit van vandaag. Een totaal aantal kilometers van 235 die we vandaag afleggen gaat namelijk in ongeveer 4,5 uur tijd. Echt snelle kilometers zijn het dus niet, maar dat terzijde. Terug naar wat we onderweg zien, want dat is niet gering. Het landschap wijzigt met het kwartier lijkt het wel. Waar we nog behoorlijk bosrijk beginnen, dunt het bos (zowel qua lengte als aantal van de bomen) zienderogen uit. Het maakt plaats voor grote meren en uitgestrektere vlakten, die langzaam maar zeker steeds meer worden ingeklemd tussen bergen en bergjes. In de verte zien we zelfs al een aantal bergtoppen waarop nog sneeuw valt te bewonderen. Maar wanneer we daar de eerste foto’s van gemaakt hebben, duikt er ineens iets anders voor ons neus op…….

ELANDEN!!!!! Of voor degenen die de Engelse benaming meer zegt: MOOSE!!!! Er steken zomaar ineens 2 exemplaren de weg over, vlak voor een camper die een stukje voor ons op de weg tot stilstand is gekomen. Beduusd veren we op uit onze “achteroverleunende posities in de auto en grabbelen we naar onze camera’s, terwijl de Elanden snel de heuvel langs de weg oprennen en maken dat ze uit het zicht verdwijnen, de bossen in. Nadat hij zijn camera heeft opgeduikeld zet Jacky nog even de achtervolging in, de heuvel op en het bos in en hij is nog net op tijd boven op de heuvel om het achterste van de laatste eland tussen het groen te zien verdwijnen. Helaas zijn de ogen sneller dan de camera, dus van het vastleggen van dit vrij unieke beeld komt niets terecht. Gelukkig heeft Stanny sinds vaderdag de action camera en hopen we dat dit kleinood de grote hertensoort wel heeft vast weten te leggen. Duimen maar dus!

Na van de “schrik” bekomen te zijn vervolgen we onze weg weer door het werkelijk schitterende Noorse landschap. Rotsen, bergen, kliffen/fjorden, steppes, noem het maar op en wij hebben het vandaag aan ons voorbij zien trekken. Het water van de fjorden is overigens ook prachtig blauw, in vele verschillende tinten. Het zonnetje maakt het beeld compleet met een mooie flonkering op de rustig in de fjorden kabbelende golfjes. Wat een uniek landschap, dit alleen is al de reis naar het noorden dubbel en dwars waard!

Rond het middaguur arriveren we dan toch bij onze tussenstop, de Trollholmsundet. Een aantal rotspilaren, waarvan de verhalen de ronde doen dat het trollen waren die de Porsangerfjord wilden oversteken, maar dat veel te laat deden en vergaten dat ze uitsluitend in de nacht konden functioneren. Bij zonsopkomst (zal dus wel in de lente- of herfstmaanden geweest zijn) versteenden ze tot de pilaren die er tot op de dag van vandaag staan. Het is een prachtig schouwspel, die pilaren, maar meer nog die pilaren in het raamwerk van de geweldig mooie omgeving. Ook de rotssoort hier schijnt bijzonder te zijn: dolomiet. Een van de grootste verzamelingen van dit gesteente in (als we ons niet vergissen) de wereld is hier te vinden. Wellicht zien daarom de rotsen in de fjorden er ook vaak zo apart uit: ze lijken wel opgebouwd uit verschillende lagen, die aan de randen van de rots wel een soort van kleine traptreden lijken te vormen. Een heel apart gezicht.

Nadat we, na ongeveer een uur, weer terug bij de auto op de parkeerplaats van de Trollholmsundet arriveren is het tijd om wat te eten gaan zoeken. Gelukkig vinden we dit al snel wanneer we, vanuit de vaak halfonverharde, vol met gaten zittende landweg die naar de Trollholmsundet leidt, de hoofdweg richting het noorden weer opdraaien. Wie heeft er nu een wegrestaurant nodig als je ook broodjes en beleg in de dichtstbijzijnde Coop supermarkt kunt halen? Pal naast de supermarkt is gerieflijkerwijze ook een parking met een zitbankje, waar we ons brood goed laten smaken.

Na de lunch rijden we weer verder langs diverse fjorden. De weg gaat regelmatig op en af en we zijn vol bewondering voor de fietsers die we met enige regelmaat voorbij steken. Je moet goed getraind zijn om deze weg op 2 wielen te voltooien! Wat je je daarbij afvraagt is of die fietsers ook door de diverse tunnels en tunneltjes mogen fietsen, die we vanmiddag veelvuldig tegenkomen. Het grootste exemplaar het, toepasselijk, de Nordkaptunnel en is ongeveer even lang als onze eigen Westerscheldetunnel. Ergens tussen 6,5 en 7 kilometer. Wat deze tunnel echter bijzonder maakt, is het enorme hoogteverschil dat binnen deze relatief geringe afstand wordt overbrugd. Wanneer je de tunnel binnenrijd duik je werkelijk de diepte in, om pas na een forse klim weer aan de andere kant van de betreffende fjord boven te komen. We hebben horen zeggen dat de tunnel wel 200 meter(!) diep is.

Nog een aardige wetenswaardigheid voor onder andere de Canada reizigers onder ons. Hier in Noorwegen omvatten parkeerplaatsen langs de weg soms ook toiletten, die niet veel meer zijn dan een gat in de grond, met een wc-bril. Nu wil het geval dat die gaten hier lang niet zoveel “geuren” dan we van de voorgaande vakanties gewend waren, en vandaag hebben we misschien ontdekt waarom. Bij een sanitaire stop vanmiddag stapten we namelijk weer zo’n hokje met gat in de grond binnen en daar hing zowaar een SCHOONMAAKROOSTER op! Echt waar, we verzinnen het niet. Een schoonmaakrooster voor een gat in de grond met een wc-bril en een hokje eromheen. Je kunt die Noren misschien van een aantal dingen betichten (wij zouden overigens niet weten van welke), maar een proper volk is het zeker!

Uiteindelijk komen we rond 4 uur aan in Honningsvåg, waar we naar het Scandic hotel rijden. Bij de receptie wordt ons echter verteld dat we “geupgraded” zijn en nog een paar kilometer moeten doorrijden naar het Scandic Brygge hotel dat pal aan de haven van Honningsvåg ligt. Hier ergens zou met enige regelmaat ook het voor sommigen onder ons bekende schip de “Hurtigrute” moeten aanleggen. Het hotel zelf lijkt recentelijk te zijn gerenoveerd, want het oogt vooral aan de binnenzijde zeer netjes en modern. De badkamer is vrij klein, maar verder zijn de kamers ruim en goed onderhouden. Jammer dat ons uitzicht aan de landzijde zit, zodat we het haventje niet vanuit onze kamer kunnen bewonderen.

Omdat het vandaag zulk mooi weer is, besluiten we vanavond nog naar de “Kirkeporte” te rijden. Een bijzondere rotsformatie, die extra bijzonder schijnt te wezen op het tijdstip dat de zon op zijn laagste punt staat. Dat zal vannacht even voor half 1 zijn, dus jullie raden het al…..dit verslag wordt (hoogstwaarschijnlijk morgen) nog vervolgd.

Na een poging tot een uurtje slaap zijn we rond 22 uur klaar om naar de Kirkeporten te rijden. Het is een slordig half uurtje rijden over 1 van de slechts een handvol wegen die hier op het noordelijkste eiland van Noorwegen lopen. Wegen die een soort maanlandschap doorkruisen. Een ander woord is er eigenlijk niet voor. Veel steppes, waar geen boom groeit, maar veel mos en ander laag groen, dat dan ook nog eens de helft van de tijd meer geel dan groen ziet. Het is ons een raadsel waar die vele tientallen rendieren, die we ook vanavond weer tegenkomen onderweg, hun voedingsstoffen vandaan halen. Waarschijnlijk door 24 uur per dag door te gaan met grazen, grazen en nog eens grazen. Daarvoor hebben ze dan weer wel de perfecte (want 24 uur per dag lichte) plaats op onze planeet uitgezocht.

Kirkeporten is niet moeilijk te vinden, dat wil zeggen het plaatsje waar bij een hotel een bord staat met daarop “Kirkeporten”. En waar wijst dat bord naartoe? Juist, regelrecht naar boven, een steile helling op. Sommigen van ons worden hier vrolijk van, anderen wat minder, maar puntje bij paaltje zullen we allemaal de berg op moeten om bij de Kirkeporten uit te komen, die aan het eind van een met paaltjes aangegeven route zou moeten liggen.

De route omhoog (en daarna ook weer een stuk omlaag) omvat nogal wat stenen, rotsen en anderszins losliggend of glad materiaal. We moeten ons be¬st doen om niet onderuit te schuiven of onze enkels te verzwikken. Een goed half uur later komen we aan de andere kant van de berg uit bij een zeer bijzondere rotsformatie. De Kirkeporten is een groot gat in een rots in de vorm van een (zoals de naam al zegt) kerkpoort. Wanneer de middernachtzon op zijn laagste punt staat valt deze, vanaf een punt vlak naast de uiterste punt van de Noordkaap, en gezien vanaf een specifieke plaats langs de heuvel waar wij op staan, precies door de Kirkeporten. Dit tafereel lokt veel toeristen rond of net na middernacht naar deze plaats, maar vanavond hebben die toeristen pech. Wanneer wij rond kwart over elf bij de Kirkeporten staan kunnen we nog genieten van de bijzondere lichtinval van de avondzon op de “kerkpoort”, voordat deze wegzakt onder de aangrenzende noordkaaprots. Maar rond middernacht ontstaan er steeds meer wolken op de einder, die het uitzicht op de zon vanaf de Kirkeporten afschermen.

We maken voor middernacht diverse mooie foto’s en lopen een paar keer heen en terug naar de Kirkeporten, langs verschillende steilere en minder steile, door de toeristen zelfgevormde paadjes. Het is vanavond gelukkig lekker rustig bij de Kirkeporten, zodat het geen probleem is om onszelf alleen met de poort te vereeuwigen. Zoals bij vele andere bezienswaardigheden hebben vele toeristen hun naam in de rots geschreven. Tussen alle namen staan een flink aantal bijdragen die al vele tientallen jaren oud zijn.

Moe maar voldaan keren we even na middernacht terug. We “rennen” de berg weer op en af en genieten van de zon, wanneer deze uiteindelijk weer over de bergen zichtbaar wordt en de bergtoppen die nog voor ons liggen in een rode gloed dompelt. Het lijkt een veilige conclusie om te zeggen dat bijzonder licht zoals je dat hier aantreft op maar weinig andere plaatsen in de wereld te aanschouwen is.

Wildlife Count: twee ELANDEN, vele rendieren, twee roofvogels, schapen, koeien en geiten.