Alta, Noorwegen, zondag 26 juli 2015

Na 3 dagen zo ongeveer het hele noordelijkste eiland van Noorwegen afgeschuimd te hebben, breken we vandaag onze tent c.q. hotel weer op om verder te reizen. Verder betekent in dit geval een roadtrip van een slordige 215 kilometer richting het zuidwesten. Alta is het eindstation vandaag, maar voordat we überhaupt de afslag naar Alta kunnen nemen zit er al bijna de helft van de route op aan wegen die we 3 dagen geleden ook al hebben gereden. Terug langs een aantal fjorden en ongeveer dwars door een aantal rendieren die vanochtend blijkbaar hebben uitgeroepen tot noordelijke-sta-midden-op-de-weg-dag. Zigzaggend tussen de rendieren en het tegemoetkomend verkeer of tussen bergen en fjorden door, bereiken we (na ook nog een paar zeehonden vanaf de achterbank te hebben gespot) bij de afslag naar Alta.

Het landschap wordt dan al snel weer meer gevuld met wat laagblijvende bomen. Bomen die er echter wel een flink aantal dode of nagenoeg dode (lees: kale) exemplaren tussen hebben staan. Wellicht heeft dit simpelweg met het ruige klimaat te maken of misschien ook wel met wat droogte, zoals we die ook in Nederland dit voorjaar hebben gekend. De meeste bergstromen zijn hier namelijk ook niet al te rijkelijk voorzien van dat helderblauwe vocht dat we allemaal gratis en voor niets soms op ons hoofd krijgen. Net als we ons, in het verlengde van de vorige gedachte, beginnen te realiseren dat we tot nu toe ook nog niet veel neerslag tijdens de vakantie hebben gehad, pakken donkere wolken zich samen. We krijgen af en toe wat spetters (échte regen kun je het eigenlijk niet noemen) uit die donkere wolken, die het ietwat minder enerverende landschap op de weg naar Alta ook niet echt veel meer kleur geven.

Uiteindelijk zijn we rond 1 uur ’s middags in Alta, waar we een uitstekend smakend, afgeprijsd broodje van gisteren naar binnen werken om vervolgens richting hotel te rijden. Na het inchecken dat ook al ruim voor de normaal daarvoor staande 3 uur ’s middags kan, rijden we door naar dé attractie van Alta: een op de werelferfgoedlijst van Unesco opgenomen museum met rotstekeningen. Deze zijn een slordige 4-6000 jaar geleden gemaakt, hoe dat tijdperk van toen heette weten we niet 100% zeker, maar aangezien we het hier over rotstekeningen hebben, moet dat haast wel de steentijd zijn geweest, nietwaar?

Om de tekeningen, dat wil zeggen de in de rotsen uitgekerfde spleten, duidelijker zichtbaar te maken heeft men ze voorzien van rode verf. Dit geeft het geheel wat ons betreft een beetje een surrealistische sfeer, alsof 4-6000 jaar geleden ook letterlijk 4 jaar geleden kan zijn gemaakt, al dan niet door een 4-jarige?! De gids vermeld wat de tekeningen voorstellen, maar dat had ons neefje en nichtje uit Terneuzen ons waarschijnlijk ook feilloos kunnen vertellen. Begrijp ons goed, het is natuurlijk heel bijzonder om dit soort oude tekeningen in de rotsen tot op de dag van vandaag te kunnen bekijken, maar of het nu door de rode verf of door de ietwat kinderlijke figuren komt: het landt bij ons niet echt. Wanneer dan ook, halverwege het bezichtigen van het totale aantal rotstekeningen, een behoorlijke regenbui boven ons hoofd losbarst besluiten we het buitengedeelte van het museum verder voor gezien te houden en begeven we ons naar binnen, waar ook nog eens 3 expositieruimtes op ons wachten.

In de expositieruimtes is vanalles te bezichtigen, van oude voorwerpen tot de historie van een ongetwijfeld heel bekende skispringende inwoner van Alta van rond de jaren ’20 van de vorige eeuw tot een uitleg over het ontstaan en de impact van het noorderlicht. Dat noorderlicht werd in het verleden vanuit Alta bestudeerd, maar inmiddels is het “noorderlichtcentrum” opgeschoven naar onze volgende halteplaats op deze reis, Tromsø. Dat is dus voor later en we besteden dan ook de meeste tijd in 1 van de 3 expositiehallen die gewijd is aan Bjørn. Nee mensen, het gaat hier niet over onze gids bij de birdsafari, maar over de beer. Zwarte, bruine, grizzly- en ijsberen wel te verstaan. Van elk soort staat er minstens 1 exemplaar en zoals je op één van de bijgevoegde foto’s kunt zien worden met name de grizzlyberen (maar ook de ijsberen) enorm groot. Het grizzly-exemplaar op de foto woog, toen hij nog in leven was, niet minder dan 500 kg! En dan te bedenken dat ijsberen tot zelfs wel 1000 kg kunnen wegen, dan heb je een beeld van wat voor soort beesten mooi zijn om te zien, maar dan wel vanop een afstand waar die 40-50 km/uur rennende rakkers je niet snel kunnen bereiken!

Nadat we het museum hebben bekeken besluiten Stanny en Celine het vandaag verder rustig aan te doen. Zij blijven in het hotel wanneer Jacky en Patricia met de auto nog een kilometer of 10 voorbij Alta naar het zogenaamde Kåfjord, een verlengd stuk van het Altafjord, rijden. Dit fjord is bekend om het tot zinken brengen van het grootste Duitse slagschip uit de 2e wereldoorlog, de Tirpitz. In het dorp Kåfjord is ook een museum gewijd aan dit indrukwekkende stuk geschiedenis, maar helaas is het al half 5 wanneer we daar aankomen en het museum sluit de deuren om 5 uur vandaag. Een vluchtige blik naar binnen leert ons nog wel, dat in het museum mooie schaalmodellen van het slagschip te bewonderen zijn, vast en zeker een bezoekje waard!

We vragen aan de mevrouw bij de receptie van het museum, dat ook als soort van VVV-kantoortje dienst doet, waar we een bepaalde wandelroute kunnen vinden. Ze praat, als 1 van de weinige Noren die we tot dusver zijn tegengekomen, slechts gebrekkig Engels, maar met handen en voeten weet ze ons toch de juiste richting op te wijzen. Pal naast de brug over het water van het Kåfjord loopt namelijk een kort wandelpad van nog geen 1,5 kilometer met langs de route herinneringen aan de tijd dat op deze plaats koper werd gewonnen. Een aantal grote vierkante blokken met daarin vermoedelijk kopererts (bijzondere blauwgroene kleur) zijn, naast een ruïne van een soort fabrieksgebouw en een foto op een paal van de haven zoals die er destijds heeft uitgezien (met een grote aanlegsteiger voor schepen die het koper vermoedelijk veelal naar Engeland vervoerden), de belangrijkste herinneringen aan de kopertijd. Verder vind je op dit pad een aantal nestplaatsen en de bijbehorende vogels en vogeltjes, waaronder een mooi (nog nader te determineren exemplaar) met een rode staart.

Aan het eind van de middag keren we terug in het hotel en laten we ons het diner, bestaande uit rendieren (als je ze maar genoeg blijft eten, kun je lekker doorrijden onderweg?!) en pepersteaks, goed smaken. Alweer een dag voorbij gevlogen in het mooie Noorwegen, waar we vandaag voor het eerst (en misschien ook voor het laatst deze vakantie) zowaar een temperatuur van 20˚ Celsius hebben aangetikt.

Wildlife Count: rendieren (> 100 stuks), twee zeehonden en vele soorten en maten vogels, meerder bruine, zwarte, grizzly- en ijsberen (opgezet, maar ach, daarom niet minder indrukwekkend). Leuk feitje: de meeste opgezette beren kwamen oorspronkelijk uit Canada!