Täsch, Zwitserland, zaterdag 5 augustus 2017

Vanochtend loopt de wekker- zeker voor vakantiebegrippen – al vroeg af. We hebben een druk programma in gedachten en om dat in de praktijk ook allemaal te kunnen doen zit uitslapen er vandaag echt niet in. Gelukkig hebben we daar gisteravond rekening mee gehouden door niet al te laat te gaan slapen en even na 7.15 uur zitten we al aan het ontbijt. Dan zijn er zelfs al wat zaken in de auto gezet, zodat het uitchecken na het ontbijt een koud kunstje is. Even na 8 uur verlaten we het hotel dan ook al en gaan we nog één keer op weg naar het centrum van Chamonix.

De parkeerplaats die we in gedachten hadden staat ook op dit vroege tijdstip al helemaal vol. Gelukkig zijn er nog meer parkeerplaatsen in de buurt en we vinden dan ook al snel een plekje, slechts een paar honderd meter voorbij de beoogde parkeerplek. Vervolgens lopen we direct naar het treinstationnetje van de tandradbaan. Daar hebben we nog ruim de tijd (er staat niemand voor ons bij de kassa) om kaartjes voor de eerstvolgende trein van 8.30 uur te kopen.

Wanneer het treintje bij het station aankomt, mogen we vanuit het eveneens kleine vertrekhalletje direct doorlopen de trein in. De trein bestaat uit 3 lekker ouderwetse rijtuigen, waarvan de stoelen nog het meest doen denken aan de stoelen waar we in de jaren ’80 op de lagere school op zaten. Hout en niet bepaald comfortabel, op school uiteraard een pluspunt om je leerlingen bij de les te houden. In dit geval stoort ons het gebrek aan comfort overigens ook geenszins, want het is gewoon een erg leuke ervaring om in zo’n ouderwets tandradbaantje naar Montenvers – Le Mer de Glace vervoerd te worden.

Montenvers – Le Mer de Glace, wat houdt dat nu eigenlijk in? Het treintje brengt je in een kleine 20 minuten tijd vanuit Chamonix naar een hoogte van rond de 1900 meter en naar de grootste gletsjer in Frankrijk, ook wel Le Mer de Glace genoemd. Vanuit het station kun je verschillende zaken bekijken en daar heb je, wanneer je zo vroeg bent als wij, ook wel tijd voor. De kabelbaan die je vanuit het stationnetje naar beneden richting de voet van de gletsjer brengt gaat pas om 10 uur in werking. Wanneer je dus net zoals wij al iets voor 9 uur op het station bent aangekomen heb je dus ruim de tijd. In dit geval benutten we die tijd om wat rond te kijken, van het uitzicht vanaf de berg op het lager gelegen dal waar de gletsjer zich doorheen kronkelt en van een korte expositie van mineralen die zowel in de Alpen als elders in de wereld worden gewonnen. Kwarts, amethist en andere mineraalsoorten liggen in diverse etalages te pronken.

Vanaf het station loopt ook een wat rotsachtig wandelpad naar beneden. Nadat we de mineralen gezien hebben, vragen we aan een stationsmedewerker hoe lang de wandeling naar beneden duurt. Het antwoord is circa 40 minuten en dat sluit mooi aan bij de openingstijd van zowel de kabelbaan als de toegang tot de ijsgrot die men in de gletsjer heeft uitgehouwen. Blijkbaar lopen wij wat snel, of werd bedoeld dat de totale wandeling tot de ijsgrot 40 minuten zou moeten duren, want wij staan in 20 minuutjes al bij het toegangshek tot het laatste stuk van de afdaling richting de grot. Dat toegangshek wordt uiteindelijke om stipt 10 uur door een medewerker geopend.

Het laatste stuk afdalen gaat via een groot aantal traptreden. Gaandeweg kom je langs diverse bordjes die aangeven tot waar de gletsjer vanaf 1890 tot heden reikte. Ook hier valt dan weer de enorme versnelling in het wegsmelten van de gletsjer op. De bordjes volgen elkaar steeds sneller op en het aantal jaren tussen de jaartallen op de verschillende bordjes wordt snel kleiner. Zo valt met name de enorm versnellende afname van de gletsjeromvang sinds pakweg 1990 op. Of je nu wel of niet gelooft dat de mens ervoor verantwoordelijk is, dat het klimaat rap verandert is een feit dat je hier “in natura” kunt terugzien!

Behalve wat wachttijd levert het met 1 van de eerste treintjes vertrekken richting de gletsjer toch ook wel voordeel op. Wij zijn namelijk met weinig mensen op het moment dat we de ingang van de ijsgrot bereiken. De grot is niet zo heel groot, dus om hem goed te kunnen bewonderen is het raadzaam om niet al te laat te komen. Binnen zijn een aantal ijssculpturen gemaakt, die onder andere een ijsbeer en wat woontaferelen voorstellen. Ook wordt er (klassieke) muziek gedraaid. Volgens ons wellicht om eventueel kraken van het ijs te overstemmen. Dat er een aantal scheuren in de ijswanden zitten verdoezelt de muziek echter niet en op een bepaalde plaats in de grot lijkt het ijs van het grotplafond ook al aardig dun. Het zonnetje schijnt er aardig doorheen. Wanneer we later terug naar boven richting de kabelbaan lopen zien we dat het dak van de grot op een aantal plaatsen ook extra is afgedekt met een aantal witte doeken. Vermoedelijk om het smeltproces van het ijs zoveel mogelijk tegen te gaan.

Volgens de boekjes is het aantal traptreden dat je vanaf het eindpunt van de kabelbaan tot aan de grot moet “overwinnen” ongeveer 400 – 450. Ons vermoeden is, dat dit aantal – gelet op de voortgaande opwarming van de aarde – de komende jaren nog flink zal gaan toenemen. De grot zal ook telkens wat verderop moeten worden uitgehouwen namelijk, vanwege het zich terugtrekken van de gletsjer. Het is echter wel een bijzondere ervaring om zelf een keer echt IN een gletsjer te lopen en wat dat betreft is ook deze excursie weer een aanrader.

Nadat het treintje ons weer terug heeft gebracht naar Chamonix halen we bij een eettentje tegenover het station een aantal broodjes om mee te nemen. We zoeken snel onze auto terug op en nog voor het middaguur verlaten we Chamonix om richting de Frans-Zwitserse grens te rijden. Die grens is slechts ongeveer 10 kilometer verderop en dus verlaten we al snel “La Douce France”. Na de grensovergang slaan we vervolgens alweer bijna direct van de doorgaande weg af, om via een omhoog kronkelende weg bij het plaatsje Finhaut richting een mooie tussenstop te rijden.

Die tussenstop is het Lac d’Emosson. Een groot stuwmeer in de bergen, op de top van een col die in 2016 tegen het einde van de Tour de France door de wielrenners werd beklommen. Getuigen hiervan zijn de veelvuldig op het asfalt gekalkte naam “Mollema” en een bord op de top, vlakbij het meer, waar nog wordt vermeld dat de tour hier op 20 juli 2016 eindigde. Vanaf de top heb je een prachtig uitzicht over het bijzonder mooi blauwgekleurde meer, maar er is meer dan dat. Vanaf hetzelfde punt heb je namelijk ook een schitterend uitzicht op de Mont Blanc. En schitterend is het uitzicht vandaag inderdaad. Het is kraakhelder bij het Lac d’Emosson en de Mont Blanc, dat wil zeggen de échte top op 4810 meter, is vanaf hier duidelijk zichtbaar. Die top blijkt overigens 1 van de toppen te zijn die we ook al vanuit onze hotelkamer in Chamonix konden bewonderen. Dat geeft het hotel daar wat ons betreft – om het nog maar eens op zijn Frans te zeggen – extra cachet.

We laten onze lunch smaken bij het meer, zittend in onze Canadese klapstoeltjes. Die dingen vallen ook nu weer op, want het duurt niet lang of Patricia is in gesprek verwikkeld met een stel Welshmen, die denken dat we uit Canada komen. Dat misverstand is overigens snel uit de wereld: de Engelse taal blijft voor ons toch iets makkelijker dan de Franse. En nu maar hopen dat de Duitse taal ons ook niet ongunstig gezind is, want naast een landsgrens steken we, wanneer we verder rijden richting de eindhalte voor vandaag (Täsch), ook een taalgrens over.

Nadat we even voor 16 uur arriveren in Täsch blijkt ons hotel pal tegenover het treinstation voor de trein naar het autovrije Zermatt te liggen. We kunnen de auto even pal voor de deur van het hotel stilzetten om de bagage uit te laden en aansluitend rijden we de auto de privéparkeergarage van het hotelcomplex in. Het hotel zelf is weliswaar niet zo groot, maar zit in een soort verzamelgebouw met onder andere een supermarkt. In de parkeergarage zijn echter nog een paar parkeerplaatsen vrij en aangezien Zermatt, waar we morgen willen gaan kijken, autovrij is verwachten we de auto hier pas overmorgen weer uit te halen. Meest voor de hand liggende attractie morgen is weer een andere bekende hoge berg in de Alpen: de Matterhorn.

Het eten vanavond is makkelijk. Bij de reis zat in het City Hotel in Täsch namelijk 2 maal een diner inbegrepen. Het is zowaar ook nog een 4-gangendiner, geserveerd door een Nederlandse dame. Onze aanvankelijke poging om onze herinneringen aan de Duitse lessen van de middelbare school tevoorschijn te toveren kunnen we vanavond dus al snel staken.

WILDLIFE COUNT: Diverse vogels en vlinders en we hebben bij het Lac d’Emosson nog gezocht naar Jaap zijn alpenlandsalamander. Helaas tot nu toe zonder resultaat.