Saariselkä, Finland, maandag 20 juli 2015

Gisteravond voor het eerst meegemaakt dat het niet donker wordt. Dit viel al op tijdens onze eerste rondje wandelen na het eten, maar wanneer we rond een uur of 11, half 12 gaan slapen kun je hooguit beweren dat het enigszins “schemert”. Laten we het er maar op houden dat het ’s nachts iets minder licht is dan overdag. Gelukkig beschikt het Santa Claus Hotel over goed verduisterende gordijnen.

Na een nachtrust, waarbij het meeste van ons zweverige gevoel (mensen die vaker hebben gevlogen kennen dat fenomeen wel: ’s avonds als je op je bed ligt lijk je nog steeds op 11 km hoogte in de wolken rond te vliegen) is verdwenen, zitten we al weer bijtijds aan het ontbijt. We zijn niet de enigen die plannen hebben voor vandaag zo blijkt, want het is al gezellig druk in de ontbijtruimte. We laten ons het Europese (en voor de liefhebber gedeeltelijk Engelse) ontbijt smaken en gaan daarna alweer inpakken. Na de hotelkamers weer achter ons te hebben gelaten stouwen we onze huurauto (Toyota Avensis stationwagen) weer tot de nok toe vol en gaan op weg naar Saariselkä, de tweede halteplaats van onze reis.

Na een kort ritje van nog geen 10 minuten zijn we al op onze eerste tussenstop van de dag. Onderweg zagen we al borden om het aan te kondigen: we naderen de poolcirkel. Na het passeren van het Santa Park (pretpark) arriveren we bij Santa’s Village. Het dorp waar zogezegd de Kerstman woont en waar doorheen een vrij duidelijke dikke streep is getrokken ter aanduiding van de juiste breedtegraad (noorderbreedte wel te verstaan): hier loopt de poolcirkel. Uiteraard moet dat op allerlei manieren worden vastgelegd. Na dat gedaan te hebben gaan we met zijn allen op de foto met de kerstman, die overigens een aardig woordje Nederlands blijkt te praten, en struinen we nog een poosje rond door de (te) vele souvenirwinkeltjes. Als je van kitsch houdt, dan zit je hier goed, evenals wanneer je overweegt een (weliswaar) mooi Scandinavisch vest te kopen à een slordige 150 euro. Maar waar je hier toch vooral voor aan het juiste adres bent is de kerstsfeer (in hartje juli), die je tegemoet komt door een hele serie speakers. Na een bezoekje hier zit je gegarandeerd in je hoofd met jingle bells, gloria in excelsis deo, I’m dreaming of a white Christmas, etcetera, etcetera.

Niet al te veel armer stappen we weer in de auto om onze weg te vervolgen, richting tussenstop nummer twee: Sodankylä. Onderweg daarnaartoe stuiten we echter al snel op onze eerste serieuze gegadigde voor de Wildlife Count: een groot mannetjesrendier staat namelijk pal langs de kant van de weg te grazen. Wanneer wij naderen schrikt het dier toevallig net van een passerende vrachtwagen en rent een stukje van de weg de bossen in, maar na gekeerd te hebben via een van de vele parkeerplaatsjes langs de weg kunnen we het mooie dier toch nog vastleggen op foto en video. Rustig heen en weer drentelend trekt het dier zich nauwelijks iets van ons aan, maar het is wel nog zo goed om tenslotte nog even goed te gaan staan voor de foto, alvorens weer te verdwijnen in het weelderige groen.

Weelderig groen is een goede omschrijving van het landschap dat we vandaag aan ons voorbij zien trekken. Nou ja, behalve groen ook regelmatig blauw. Want behalve bossen, bossen en nog eens bossen (hier komt ongetwijfeld het spreekwoord “Door de bomen het bos niet meer zien” vandaan) passeren we met enige regelmaat ook een meer, rivier of anderszins stromend water.

Aangekomen in Sodankylä is het inmiddels tijd voor de lunch, die we vandaag gebruiken bij een tankstation. Hierbij zit een soort klein wegrestaurant waar belegde broodjes en aanverwante waren te verkrijgen zijn. Na deze welkome pauze (het non stop rijden over een recht-toe-recht-aan-weg tussen eindeloos groen is best wel vermoeiend) gaan we op zoek naar een kerk in deze plaats. En niet zomaar een kerk, nee, de oudste kerk van Fins Lapland, opgebouwd uit boomstammen.

Van een afstandje zien we al snel een kerk, maar nadere inspectie leert ons dat dit de “nieuwe kerk” is. Onlangs gebouwd in 1859, het is maar wat je “nieuw” noemt natuurlijk! De meeste gelovige Finnen zijn protestanten, meer bepaald Lutheranen. Ook de nieuwe kerk is Lutheraans en heeft een sober, maar toch wel mooi interieur. Bij de ingang zit een meisje, die ons voor de oude kerk verwijst naar de achterzijde van de nieuwe kerk. Daar ligt een kerkhof (wat overigens hier in Finland zeer goed wordt onderhouden) met daarachter een wat kleiner, volledig uit hout opgebouwde kerk. Yes, gevonden, de oudste houten kerk van Fins Lapland. Het is een zeer bijzonder gebouw, waarvan het interieur nog het meeste wegheeft van een omgekeerd vikingschip. Alles in hout en dat merk je, wanneer je de houten bankjes uittest. Wanneer je hier naar de kerk gaat, kan het bijna niet anders dan dat je één wordt met de kerk. Niet eens zozeer vanwege de wellicht goede preek van de voorganger, maar zeker wel vanwege het feit dat je achterste na een aantal minuten al net zo van hout aanvoelt als de bank waar je op zit! Respect voor de mensen die deze kerk bouwden in 1689 en mogelijk nog meer respect voor de kerkgangers die sindsdien een hele kerkdienst op deze bankjes hebben volgehouden!

Na het bezichtigen van de kerk rijden we weer verder. Ook nu weer veel groen en blauw wanneer we richting het eindstation van vandaag, Saariselkä rijden. Opnieuw valt ons oog op beweging langs de weg en ja hoor, alweer rendieren, ditmaal een stuk of 5 bij elkaar die rustig wat planten staan te verorberen. Afijn, gauw de auto weer gekeerd en de boel vastgelegd. Inclusief een viertal rendieren die alleen Stanny ’s ochtends vanuit een ooghoek al dacht te zien, zijn we inmiddels al in de dubbele cijfers rendieren beland. In de loop van de middag verdubbelt dat aantal zelfs nog een keer, zodat we kunnen concluderen dat deze dieren hier niet echt zeldzaam kunnen zijn.

Een kilometer of 30 voor ons eindstation ligt onze laatste tussenstop van de dag. Het informatiecentrum van het Urho Kekkonen national park. Een zeer uitgestrekt natuurgebied dat vanuit Finland zo doorloopt in Rusland. Hier zitten behalve rendieren ook een 20-tal beren, veelvraten, roofvogels, enzovoorts. Helaas, nou ja…helaas(?)..is de berenpopulatie dus iets minder omvangrijk dan de rendierpopulatie. We zullen ons best doen om er morgen nog eentje te spotten tijdens een wandelingetje door het van muggen vergeven bos (dat wordt leuk :S), maar beloven doen we niets!

Na een bezoek aan het informatiecentrum van Urho Kekkonen en een korte wandeling van een kilometer om op te warmen voor morgen, komen we rond half 5 (lokale tijd) aan in Saariselkä. Hier zullen we twee nachten verblijven, in alweer een Santa’s Hotel. Ditmaal heeft het hotel de toevoeging Tunturi. Een hotel dat bestaat uit meerdere gebouwen, wat ons al meteen (niet) duidelijk wordt wanneer een brave Finse meneer uit het aan de receptie aangrenzende restaurant naar buiten stapt en een heel verhaal in sneltreinvaart in het Fins richting ons begint af te steken. Gelukkig moet hij na een zin of 180 even naar adem happen, wat ons de gelegenheid geeft om hem te vragen svp over te stappen op Engels. Aansluitend vertelt hij ons dat het hoofdgebouw waar wij onze koffers naartoe denken te gaan slepen niet het gebouw is waarin onze kamers zich bevinden.

Een beetje verwarring en wat inchecken later rijden we een stukje verder naar een bijgebouw, dat niet is uitgerust met een lift, maar wel met kamers. Gelukkig moeten we de koffers slechts 1 verdieping naar boven slepen. Wanneer we de kamer binnenstappen, geeft met name de kamer van Stanny en Celine de indruk van een sauna. Is het niet vanwege het veelvuldige gebruik van hout, dan wel vanwege de temperatuur binnen. Toch knap, wanneer je bedenkt dat het buiten nog slechts 11 graden is. Ja ja, boven de poolcirkel daalt de temperatuur verder en verder. De kerstman vertelde ons zelfs dat het in deze streken afgelopen januari nog -32 graden was geweest. Brrr……

’s Avonds lopen we terug naar het hoofdgebouw, waar na het diner nog een potje darten wordt gespeeld. Oefening baart kunst, vandaar dat alleen degene die nooit een dartpijl vasthoudt (Stanny) de triple 20 weet te vinden. Voor de niet-dartkenners: de beste score op het hele dartbord! Na een half uurtje houden we het darten voor gezien en lopen we terug naar onze kamers, waar we nog wat verder hopen uit te rusten, ook van de autoreis van vandaag, die ruim 250 kilometer lang was.

Wildlife Count: duizenden muggen, 21 rendieren (20 “alive and kicking” en 1 “well done” op Jacky’s bord), 5 zwanen, een kwikstaart, vele schapen en 1 opgezette eekhoorn.