Andenes, Noorwegen, donderdag 30 juli 2015

Vandaag is het verslag wat later dan gepland, zoals ook het grootste deel van onze dag anders verliep dan gepland. Gepland was namelijk een kort ritje van nog geen half uur tot aan de veerboot die ons van Gryllefjord naar Andenes zou brengen in pakweg 1 uur en 40 minuten. De boot vertrok volgens het schema om 11 uur, dus zorgden wij er vanochtend braaf voor dat we nog even voor 10 uur aansloten in de rij die toen al stond te wachten op de kade bij de aanlegsteiger van Gryllefjord.

Het verbaasde ons al dat er al zoveel voertuigen voor ons waren, maar wat maakt dat uit: er stonden immers 5 opstelrijen, waarvan wij vrijwel het voorste voertuig van die vijfde rij waren. Je kunt toch vermoeden dat wanneer er 5 rijen zijn om op te stellen, dat de voertuigen uit deze rijen ook daadwerkelijk aan boord van de veerboot passen, of niet soms? Nou, NIET dus! Wanneer de boot komt aanvaren lijkt hij al verdacht veel op de veerboot die ons gisteren van Brensholmen naar Botnhamn op Senja had gebracht. Nog eens goed kijken……nou vooruit, misschien is hij net wat langer. We begonnen al nattigheid te voelen, of moeten we zeggen “droogte te voelen”?

De bange vermoedens worden bewaarheid wanneer de boot heeft aangelegd en we in het ruim op zoek gaan naar plek om al die voertuigen die op de wal staan te herbergen. Ai ai, die plek is er dus duidelijk niet. Al helemaal niet, wanneer we ook nog eens een paar voertuigen die niet eens in de rij stonden, waaronder een complete touringcar, ons zien passeren. Dit ziet eruit als afgesproken (gereserveerd?) werk, dus daar kunnen we verder niet veel tegen doen. Terwijl het walpersoneel zijn best doet met het innen van het tolgeld voor de overtocht, gaan we aan 1 van die mensen toch maar eens vragen hoe de vork nu eigenlijk in de steel zit. Nou, het antwoord is duidelijk: de eerste 3 rijen kunnen op de boot en wellicht nog een enkel voertuig van rij 4. Rij 5 sowieso niet. De volgende vraag is dan natuurlijk wanneer de volgende boot komt en dat was eigenlijk vragen naar de bekende weg. Op de site van de veerbootmaatschappij hadden we al gelezen dat er maar 3 overtochten per dag vertrekken vanaf Senja naar Andenes en de volgende blijkt inderdaad pas om 15 uur te zijn.

Dilemma: wat doe je in zo’n geval? De keuze is 4 uur wachten of een enorme omweg gaan rijden van een kilometer of 400 en, gezien de staat van de wegen hier, een uur of 6 à 7(!). We kiezen voor het laatste en na een paar keer slikken gaan we maar op weg. We rijden eerst het eiland Senja over. Dat betekent al een uur over flinke hobbel-de-bobbel-wegen. De aansluitende wegen zijn ook niet zo best, maar uiteindelijk komen we toch op een “hoofdweg”. Een hoofdweg in Noorwegen zou je bij ons in Nederland een 80 kilometer weg noemen. Zowel qua maximum snelheid als qua breedte van de weg. Gelukkig zien we onderweg wel weer een prachtig landschap aan ons voorbij trekken. Ook de regen van deze ochtend gaat via laaghangende bewolking langzaam maar zeker over in wat meer openingen in het wolkendek en uiteindelijk in blauwe lucht. Stanny en Jacky wisselen om de 2 uur af met chauffeur spelen en zodoende komt het einddoel toch langzaam maar zeker in zicht.

Wanneer we in de buurt komen van Andøya, het eiland waarop Andenes ligt en onderdeel van de eilandengroep Vesterålen, valt Patricia’s oog ineens op iets heel speciaals. We stampen op de rem, want ze roept het toch echt: “ELANDEN!!!”. Gauw de auto een heel klein beetje aan de kant zetten en de fotocamera grijpen. We rennen langs de kant van de weg terug en ja hoor: op een open plek enkele honderden meters vanaf de weg staan daar een papa en mama Eland met twee kleintjes. Prachtig om te zien, ook al zal niet iedereen het eland op zijn lijstje met mooie dieren hebben staan. Indrukwekkende dieren zijn het sowieso!

We rijden weer verder en wanen ons ineens op het platteland van Zeeuws-Vlaanderen. De bijbehorende geuren van koeien en schapen zijn ook duidelijk aanwezig. Het land is hier vlak, behoudens de bergen in de verte. Het aangrenzende (schier)eiland lijkt dus een stuk minder vlak te zijn. Uiteindelijk, om een uur of half 6, na een tocht van ruim 6,5 uur, komen we aan in Andenes. We zetten de auto op een parkeerplaats vlak naast het hotel en waggelen, zo stijf als een hark, naar de hotelingang. Daar worden we gelukkig vriendelijk ontvangen door de receptioniste die ook wel eens de eigenaresse zou kunnen zijn. Het hotel is namelijk wat kleiner dan gemiddeld en maakt een beetje een familiaire indruk. Erg gezellig, slechts 8 kamers en 4 minisuites. In hotel Marena in Andenes voel je je zeker geen nummer!

Ook ons diner van vanavond, buiten de deur van het hotel want daar kun je alleen ontbijten, is het vermelden waard. Hebben jullie namelijk wel eens in een voormalige gevangenis gegeten? Sinds vanavond kunnen wij bevestigend op die vraag antwoorden. Erg leuk omgebouwd die gevangenis, want een gevangenissfeer hangt er geenszins. Het is gezellig ingericht met verscheidene attributen die doen denken aan vervlogen tijden, zoals een originele doos van een Singer naaimachine en veel plaatjes met spreuken zoals veel mensen die vroeger in huis hadden hangen.

Na het diner lopen we alvast naar de vuurtoren en het startpunt van de walvissafari die we morgen gaan doen. Helaas is de vuurtoren gesloten, evenals de receptie van de organisatie van de walvissafari. Gelukkig is het restaurantje onder hetzelfde dak wel open en daar horen we dat we er waarschijnlijk ’s ochtends een broodje kunnen halen om mee te nemen op de boot. We lopen nog even de pier op en spotten nog even, tussen neus en lippen door, een grijze zeehond. Erg leuk om op zo’n autodag toch nog een aardige Wildlife Count te kunnen overleggen!

Morgen hopen we nog wat meer bijzonderheden op de dierenteller te mogen toevoegen. We hebben alvast een staartbot en een kopgedeelte van een potvis hebben kunnen bewonderen op de wal. Daaraan kun je al goed zien wat voor indrukwekkende dieren het zijn. Wanneer we weer in het hotel zijn werpen we nog snel een blik op de verslagen van de walvissafari’s van de afgelopen dagen en dat belooft al wat goeds. We houden het nog even spannend tot morgen, zoals jullie zullen begrijpen, want een walvis laat zich nu eenmaal niet commanderen wat betreft de plaatsen waar hij of zij wel of niet opduikt!

Tenslotte nog een tip van ons voor een nieuw volkslied voor Andøya. Het zal de Zeeuwen onder ons bekend voorkomen, want het begint met: “Waar eens ’t gekrijs der meeuwen verstierf aan ’t eenzaam strand” en het eindigt zonder enige twijfel met “…daar ligt Andenes”. Ongelooflijk hoeveel meeuwen je hier ziet en…ook….WAAR je ze hier ziet. Ze zitten hier zomaar plompverloren met hun nesten op elke uitbouw of onder elke mogelijke overkapping die een huis maar hebben kan. Veel nesten ook gezien en jonge meeuwen, van het type bakbeest, het enige waardoor je ze kunt herkennen als jongen is de grijzige kleur die ze hebben ten opzichte van het fellere wit van hun ouders. Mocht je nog eens wat anders dan een aantal geraniums in je vensterbank willen hebben, kom dan naar Andenes en je vensterbank vult zich spontaan met een stuk of 8 meeuwen.

Wildlife Count: 4 elanden (2 volwassenen en 2 jongen), een zeehond, papegaaiduikers, alken, meeuwen, sterns, diverse kleinere vogels en vogeltjes en diverse kleine vissoorten, kwallen, anemonen, schapen, koeien, paarden en geiten.