Davos, Zwitserland, maandag 7 augustus 2017

We beginnen de dag wat later dan gisteren. Het programma is dan ook wat minder vol qua activiteiten. Wat er wel op het programma staat is één van de langere etappes om te rijden, van Täsch naar Davos over een kleine 300 kilometer. Omdat het grootste deel van die kilometers op en over bergen en bergpassen loopt, is het inderdaad een flinke rit.

We zijn nog maar nauwelijks Täsch uit, of we maken al onze eerste (geplande) tussenstop. Dat is bij het dorpje Randa, om een blik te kunnen werpen op de pas vorige week geopende, langste houten wandelhangbrug van de wereld. De brug is een kleine 500 meter lang en zou, als je de eerste verhalen moet geloven, heel stabiel moeten zijn. Zo stabiel dat hij zelfs niet gaat zwaaien bij harde wind. Helaas kunnen we de stabiliteit vandaag zelf niet testen. Het zou namelijk circa 1,5 uur enkele voettocht kosten om bij de brug te komen. Daarnaast moet je dan ook nog een fors hoogteverschil bij die wandeling vanuit Randa moeten overbruggen. Daar hebben we, gelet op de lange rijtocht die we nog voor de boeg hebben, vandaag dus geen tijd voor. We maken een paar (ingezoomde) foto’s van het deel van de brug dat vanaf ons stoppunt te zien valt en vervolgen onze weg.

Het toeval wil dat we, nadat we een stuk gereden hebben bij een dorpje genaamd Bellwald komen waar ook een houten wandelhangbrug hangt. Deze is weliswaar minder lang als de brug bij Randa, maar met zijn 280 meter lengte desalniettemin de moeite waard om voor te stoppen. We parkeren de auto aan de overkant van de doorgaande straat. Weliswaar betaald parkeren, maar aangezien we geen Zwitserse francs in ons bezit hebben en dat het enige betaalmiddel hier lijkt te zijn....afijn, we zijn er maar een ruim kwartier.

In dat kwartier zijn we wel mooi met een tunneltje onder de weg door en heen-en-weer over de, in dit geval wel degelijk schuddende en slingerende hangbrug heen gelopen. Dit is toch eigenlijk ook wel hoe zo’n brug hoort aan te voelen: “lekker” instabiel! De brug hangt overigens wel zo’n honderd meter boven het dal daaronder. In dat dal stroomt een rivier en het uitzicht vanaf de brug is dan ook adembenemend (vooral als je last van hoogtevrees hebt). In ganzenpas terug naar de overzijde van de straat en hop – op zijn Nederlands – zonder te betalen de weg vervolgen.

In het vervolg van de weg rijden we verschillende bergpassen over, waarvan de Furkapas de bekendste is. In deze regio zijn ook opnames gemaakt voor de James Bondfilm “Goldfinger” met Sean Connery. Na Alcatraz vorig jaar (de film “The Rock”) zijn we dus alweer in de voetstappen van Sean Connery getreden. De man heeft duidelijk een oog voor bijzondere plaatsen, want de bergpassen inclusief de wegen ernaartoe en ervandaan zijn werkelijk schitterend. De bergen en dalen zijn hier duidelijk wat lager gelegen dan degene die we de afgelopen dagen hebben gezien. Er groeien hier namelijk weer vele bomen en ook de rest van de berghellingen kleurt bijzonder mooi groen. Inclusief de vele, vele haarspeldbochten en de diverse oldtimer cabrio’s die we onderweg tegenkomen wanen we ons hier inderdaad in een filmdecor.

Uiteindelijk naderen we na flink wat uurtjes rijden dan toch Davos. Zodra we de buitenwijken van de stad binnenrijden zijn we eigenlijk al direct waar we wezen moeten. Ons hotel Victoria ligt namelijk zo’n 2 kilometer buiten het centrum van Davos en, evenals ons vorige hotel, pal tegenover het treinstation. Het hotel zelf is een echt “ouderwets” 4-sterrenhotel. We krijgen te horen dat we een upgrade van de kamer hebben. Dat hoor je natuurlijk wel vaker en veelal is dat toch enigszins “wat de gek geloofd”, maar in dit geval kon het wel eens waar zijn...We worden namelijk gehuisvest in een kamer die je kunt omschrijven als een penthouse uit de jaren ’80 inclusief hemelbed, veel te veel ruimte en een enorm balkon, dat je dan wel moet delen met de mederijken in de kamer naast je. Kortom: we hebben het vanavond heel erg slecht hier in de buitenwijken van Davos.

Om toch niet helemaal te worden aangezien voor verwende yuppen, gaan we vanavond maar niet in het (erg dure) hotelrestaurant eten. Nee, we kiezen voor de lokale pizzabakker die zijn, overigens mooie, zaak flink heeft volgehangen met “The Godfather” memorabila (goed Italiaans, of niet?). De pizza hier is niet alleen enorm qua omvang, maar ook uitstekend van smaak. Wanneer je in de buurt bent: zeker de Italiaan “Der Pate” met een bezoek vereren!

Omdat we vandaag meer de auto vanbinnen hebben gezien dan dat we buiten hebben gelopen is de Wildlife count vandaag erg summier. Morgen misschien weer wat meer, wanneer we met de Bernina Express Panorama Trein gaan rijden. Dan steken we overigens ook even de grens met Italië over. En wees alvast gewaarschuwd: we zullen waarschijnlijk pas laat terug zijn. Het reisverslag kon morgen dus wel eventjes op zich laten wachten.

WILDLIFE COUNT: Een sprinkhaan, vlinders en veel kamikaze wielrenners, oftewel mannen van middelbare leeftijd die zich met een noodgang van een berg storten en ondertussen langs alle mogelijke, en onmogelijke, kanten de auto’s die nog enigszins behoedzaam afdalen voorbij proberen te schieten.